Zgodnie z nim żaden z przepisów decyzji ramowej 2005/214 nie może być interpretowany jako zakazujący odmowy wykonania orzeczenia. Jeśli istnieją oparte na obiektywnych przesłankach podstawy, aby przypuszczać, że kara o charakterze pieniężnym została wymierzona w celu ukarania osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, przynależność państwową, język, poglądy polityczne albo orientację seksualną lub że sytuacja tej osoby może ulec pogorszeniu z jednego z powyższych powodów.

Deklaracja z preambuły została rozwinięta w art. 20 ust. 3 decyzji ramowej 2005/214, zgodnie z którym każde państwo członkowskie może odmówić uznania i wykonania orzeczenia, gdy otrzymane zaświadczenie z państwa wydającego pozwala podejrzewać, że naruszone zostały prawa podstawowe lub podstawowe zasady prawne zawarte w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej. 

Zgodnie z nim Unia Europejska uznaje prawa, wolności i zasady określone w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej z 7 grudnia 2000 roku, w brzmieniu dostosowanym 12 grudnia 2007 roku w Strasburgu, która ma taką samą moc prawną jak Traktaty. Ponadto na tej podstawie Unia Europejska przystępuje do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. To w tych przepisach należy szukać podstawy prawnej żądania odmowy wykonania takiego orzeczenia przed polskimi organami.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 1 decyzji ramowej 2005/214 państwo wydające oraz państwo wykonujące karę administracyjną może udzielić amnestii lub ułaskawienia. Jest to kolejna możliwość dla przedsiębiorcy ewidentnie poszkodowanego dyskryminacją ze strony zagranicznego organu kontrolnego, dla zwolnienia się od zapłaty kary pieniężnej.