Z dyrektywy w sprawie delegowania pracowników logicznie wynika odesłanie do prawa krajowego w zakresie, w jakim wymaga on, aby powszechne stosowanie było „uznane”. Ponieważ w prawie Unii nie ma żadnych elementów, na które można by się powołać w tym kontekście, systemem tym musi być system krajowy – w kontekście krajowej organizacji dialogu społecznego prowadzonego między odnośnymi interesariuszami. Podsumowując, pojęcie „umów zbiorowych uznanych za powszechnie stosowane” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 
w sprawie delegowania pracowników należy rozumieć jako pojęcie odnoszące się do prawa krajowego. Innymi słowy, to, czy umowa zbiorowa została uznana za powszechnie stosowaną, należy ustalić poprzez odesłanie do prawa krajowego właściwego w tej sprawie.
(por. pkt 129-130, 134 opinii rzecznika generalnego, sprawa C‑815/18)